بسم الله الرحمن الرحیم
شاید سوال باشد که چرا با وجود این همه گناهان که تا حال زمین به خودش ندیده
عذاب و بلاهای بزرگ و ناگهانی نازل نمیشود
طبق روایات متعدد ما ، همه در برابر هجوم و امواج بلاها و گرفتاری هاییم
اما گاهی با یک عمل یا حرف یا عامل ثالثی ، موج گرفتاریها دفع میشود
یکی از پاسخ ها و موانع نزول سختی ها و گرفتاری ها را امروز مرور میکنیم
جناب کلینی (رضوان الله علیه) در جلد نهم کتاب شریف "الکافی" روایتی را نقل میکنند
از قول امام الرئوف حضرت علی بن موسی الرضا (علیه آلاف التحیّة و الثّناء) :
إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِی کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ مُنَادِیاً
یُنَادِی ، مَهْلًا مَهْلًا عِبَادَ اللَّهِ عَنْ مَعَاصِی اللَّهِ فَلَوْ
لَا بَهَائِمُ رُتَّعٌ وَ صِبْیَةٌ رُضَّعٌ وَ شُیُوخٌ رُکَّعٌ لَصُبَّ
عَلَیْکُمُ الْعَذَابُ صَبّاً تُرَضُّونَ بِهِ رَضّاً (الکافی ج 9)
در هر شب و روز ، منادی از جانب خدا میدهد : کمتر کمتر ، صبر کنید صبر
کنید از معصیت -خود داری نمائید و دست بردارید از گناهان- که اگر نبودند
حیوانات علف خوار و کودکان شیرخوار و پیرمردان قامت خمیده ، چنان عذاب و
بلا بسوی شما میآمد که خرد و تکّه تکّه میشدید . (برداشت آزاد از ترجمه
جناب میرزا احمد آشتیانی رحمه الله)
یک دلیل از حکمت دفع عذاب به جهت این سه دسته از خلائق آنست که
اینان از معاصی پاک هستند و بی آبرویی معصیت را با خود ندارند ...
والسلام