بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیکم
خلیفه عباسی ، متوکل (علیه لعان الله) در مجلس شراب حضرت هادی (علیه السلام) را اجبار به شعر کرد
پس حضرت اشعاری انشاد فرمودند در مذمت دنیا و خواری پس از مرگ که حاضرین گریستند و
متوکل ملعون عیشش خراب شد و از شنیدن آن اشعار بسیار گریست :
1- باتوا علی قللِ الاَجبال تحرسُهم
غلبُ الرجال فلم تنفعهمُ القلَلُ :
پناه بردند انسانهای گردن کلفت و ناز پرورده به قله های کوه ها تا از مرگ در امان باشند اما آن برایشان نفعی نداشت
2- و استنزلوا بعد عزٍّ من معاقلهم
و اُسکنوا حفراً یا بئسما نزلوا :
پایین کشیده شدند بعد عزت شان از برج و خانه مجلل شان و در حفره ای تاریک دفنشان کردند ، وای که به جایگاه بدی فرو آمدند
3- ناداهم صارخٌ من بعد دفنهم
أین الاَساورُ و التّیجانُ و الحللُ :
وقتی که دفن شدند در قبر بر ایشان کسی فریاد میزند که کجاست آن جواهرات و تاج ها و لباس های گران قیمت ؟
4- اَین الوجوه التی کانت منعّمة
من دونها تُضرب الاستارُ و الکِلَلُ :
کجاست آن صورتهای در ناز و نعمت که بخاطرشان پرده ها و مانع ها را کنار میزدند ؟
5- فاصفح القبرُ عنهم حین سائلَهم
تلک الوجوه علیها الدّودُ تنتقلُ :
پس از فریاد بلند ، قبر میگردد که کجاست صورت های کرم زده که به قبر منتقل شدند
6- قد طال ما اکلوا دهراً وقد شربوا
أصبَحوا الیومَ بعد الاکل قد اکلُوا :
بسیار خوردند و آشامیدند و حال امروز بعد خوردنشان باید توسط کرم ها خورده شوند. منتهی الامال با اندکی تصرف
همانطور که آیة الله بهجت (رضوان الله علیه) فرموده اند
بدانیم که ما نیز در درون خود ، همان متوکل عباسی (لعنة الله علیه) هستیم
یعنی قوه ی متوکل شدن را داریم که به فعلیت نرسیدنش به لطف خداست
پس قبر ما همان و عذاب ما همان و دود و کرم ما همان
اما خب متوکل ظاهری با باطنی تنها در درجه فرق دارند.
والسلام علیکم