بسم الله الرحمن الرحیم
در این وانفسای آخرالزمان و دنیا زدگی همه ارکان و سرزیر شدن شیرابه ی ظلمات اذهان
گر بگوییم که افکار مخاطب نسبت به دین ، از مغالطات و کذبیّات و جعلیات پر شده ،
بیراه نیست در لغتنامه ی این دنیا ، داشتن دل خوش و روحیه شاد چیزی نیست جز غفلت،
بیشمار دلیل برایش هست که در این جلسه نگنجد اما یک از هزاران بیان می شود.
بی تفاوت بودن نسبت به خود و اطراف و اطرافیان ، شاد زیستن به هر قیمت
از سرفصلهای نوع زندگی جدید و مدرن است ولی باید تکنیک زیست
و سبک عیش را عوض نمود.
یعنی تغییر شاخص حیات و زنده ماندن از سمت دنیء به سوی عالی
لذا دو تعبیر از دو راهبر ؛ اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه و آله) و سبک زندگی اسلامی - ایرانی
نوک پیکانش و سمت اشاره اش به همین اینجاست.
اصلا تعریف غم و شادی ، گریه و لبخند در دین مان و احادیث امامان مظلوممان (علیهم السلام)
با تعریف مردم و اجتماع و جامعه ما ، فاصله مشرق تا مغرب دارد.
هیچ می دانی خنده برای گنه کار حرام و شادی و فرح برایش سم مهلک است ؟
همان امامان معصوم (علیهم السلام) که دستور به خوش رویی و نهان ساختن غم و اندوه دارند،
همان اهل بیت (علیهم السلام) رحمت و رافت و عطوفت ، در جاهایی شادی را تجویز نمی کنند
به علت مرض کشنده ای که قلوب بدان دچار خواهند شد ، اما یکی از آن جاها کجاست ؟
«کَانَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام ) یَقُولُ لَا تُبْدِیَنَّ عَنْ وَاضِحَةٍ و َقَدْ عَمِلْتَ الْأَعْمَالَ الْفَاضِحَةَ
و َلَا یَأْمَنِ الْبَیَاتَ مَنْ عَمِلَ السَّیِّئَاتِ (مرآة العقول ج 9)
امیرالمؤمنین (علیه السلام) می فرمود:
تو که اعمال رسواکننده و آبرو برنده ، مرتکب شده اى ؛ خنده دندان نما مکن (طوری نخند که دندانت آشکار شود)
و کسی که گناهانى کرده ، از بلاى شبگیر و پیش آمد ناگهانى نباید ایمن باشد.
غفلت ، امان از فراموشی نفس و نسیان خود و کوری بصیرت
مفهوم و مناط روایت گویای اینست که شاد نباشیم طوری که غافل زِ خود شویم
یادمان نرود که چه جنایتی در حق خود و خدایمان کردیم.
غافل مشو و فرح و سرخوشی ،تو را به وادی فراموشی نسپارد،
که اگر بدانیم گناه چه کسی را کرده ایم و با معصیت چه بر سر خود آوردیم
و از چه جایگاهی نزول کردیم ،شادی به آخر و اندوه بی پایان ، قرین و همنشین ما خواهد شد .
لا إله إلّا أنت سبحانک إنّی کنت من الظّالمین ...
والسلام
